محل نشستن تماشاچیان در تماشاخانه رم

چیدمان و ترتیب محل نشستن تماشاچیان در کولوسئوم، به نوعی نمایانگر نحوه‌ی طبقه‌بندی‌های اجتماعی در جامعه‌ی روم است. امپراتور، یک جایگاه خاص و فاخر در نزدیکی زمین استادیوم برای خود و مهمانانش داشت. سایر صندلی‌های نزدیک به زمین در پیرامون استادیوم به سناتورها تعلق داشت.

در بخش پشتی آن‌ها، طبقه‌ی اشراف جای داشتند که با عنوان equestrians شناخته می‌شدند. طبقه‌ی بعدی برای شهروندان عادی بود که با عنوان plebeians شناخته می‌شدند. افراد ثروتمندتر، نزدیک‌تر به زمین و در قسمتی به نام immum می‌نشستند و کسانی که به لحاظ مالی ضعیف‌تر بودند پشت سر آن‌ها در بخشی به نام summum جای می‌گرفتند.

در بالاترین بخش یعنی طبقه‌ی چهارم نیز، قسمتی به نام maenianum secundum in legneis وجود داشت که افراد عادی، فقیران، برده‌ها و زنان می‌توانستند روی نیمکت‌های چوبی بنشینند. در بالاترین بخش سازه یعنی درست روی طبقه‌ی چهارم ، سایبان عظیمی تحت عنوان ولاریوم (velarium) وجود داشت که در صورت نیاز آن را روی صندلی‌ها مستقر می‌کردند تا تماشاگران از تابش آفتاب در امان بمانند.

طبق برخی از مستندات تاریخی، این تماشاخانه ظرفیت ۸۷ هزار نفر را داشته است. البته تحقیقات امروزی نشان می‌دهد که این مقدار بین ۵۰ هزار تا ۵۵ هزار نفر بوده است. به هر حال، با وجود چنین جمعیت زیادی، طراحان قدیمی نیز با مشکلاتی شبیه مشکلات معماران استادیوم‌های امروزی روبه‌رو بوده‌اند. راه‌های ورودی و گذرگاه‌ها باید بزرگ و متعدد طراحی می‌شدند تا در صورت وقوع شرایط اضطراری افراد بتوانند به سرعت تماشاخانه را تخلیه کنند. به همین منظور، برای کولوسئوم ۸۰ ورودی/خروجی در پایین‌ترین طبقه طراحی شده است. چهار ورودی برای افراد عالی‌رتبه و بقیه‌ی ورودی‌ها برای افراد عادی در نظر گرفته شده است. قطعاتی سفالی که جایگاه صندلی‌ها روی آن مشخص شده بوده، به عنوان بلیط به تماشاچیان عرضه می‌کردند.

اسم اصلی این بنا آمفی‌تئاتر فلاویان بود، چراکه فلاویوس نام خانوادگی دو امپراتوری بود که آن را ساختند؛ وسپاسیان و تیتوس. نام کولوسئوم احتمالاً برگرفته از مجسمه‌ی غول پیکری از نرون است که در کنار این سازه وجود داشته است. بعد از این‌که حکومت نرون به پایان رسید، پادشاهان بعدی شکل ظاهری تندیس را تغییر دادن تا مشابه به آپولون، یکی از خدایان رومی، شود. بدین ترتیب بود که نام کولوسئوم با این آمفی‌تئاتر گره خورد و روی این بنا باقی ماند، حتی پس از نابودی تندیس که در قرن پنجم میلادی به وقوع پیوست.