در دامنه‌ی شمالی کوه‌های بالکان، در نزدیکی شهر بلوگرادچیک (Belogradchik) در شمال غربی کشور بلغارستان، قلعه‌ی بلوگرادچیک قرار دارد که به قلعه‌ی کالتو هم مشهور است. این دژ روی صخره‌هایی تماشایی متعلق به توده‌ی سنگ بلوگرادچیک واقع شده و از ماسه‌سنگ‌هایی با شکل عجیب و صخره‌های کنگلومرایی تشکیل می‌شود که به نظر شبیه انسان و اشیا هستند. ارتفاع برخی از این صخره‌ها به ۲۰۰ متر می‌رسد. آن‌هایی که در پس‌زمینه‌ی قلعه قرار دارند هم، حدود ۷۰ متر ارتفاع دارند.
قدمت قلعه به دوران روم باستان می‌رسد. در قرون اول تا سوم پس از میلاد مسیح، رومی‌ها در مناطق جدید امپراطوری شبه‌جزیره‌ی بالکان دست به ساخت جاده‌های جدید زدند و همچنین قلعه‌هایی برای نگهبانی از آن‌ها به وجود آوردند. ماموریت قلعه‌ی بلوگرادچیک کنترل جاده بود. آن‌ها مرتفع‌ترین بخش قلعه را که سیتادل نام داشت، با استفاده از صخره‌ها به عنوان محافظت طبیعی ایجاد کردند. دیوارهای مستحکم تنها در بخش شمال غربی و جنوب شرقی قلعه ساخته شدند و سایر بخش‌های محوطه توسط صخره‌ها احاطه شده‌اند.
طی قرون متمادی، سلسله‌های مختلفی از قلعه استفاده کرده‌اند که بیزانس‌ها یکی از آن‌ها بوده‌اند. در قرن چهاردهم، ایوان استراسیمیر، تزار بلغارستان در ویدین، قلعه‌ی قدیمی را گسترش داد و پادگان‌های مستحکمی را جلوی توده‌های صخره‌ای ایجاد کرد. در آن زمان قلعه تبدیل به یکی از مهم‌ترین سنگرهای این ناحیه شده بود. در پایان این سده، قلعه‌ی بلوگرادچیک توسط عثمانی‌ها تسخیر شد که آن را بیشتر توسعه داده و از آن برای سرکوب شورش‌های محلی استفاده می‌کردند.
تا قرن ۱۹ همچنان از قلعه‌ی بلوگرادچیک برای مقاصد نظامی و دفاعی استفاده می‌شد. در سال ۱۸۵۰ قلعه‌ی بلوگرادچیک نقشی اساسی در سرکوب شورش بلوگرادچیک توسط عثمانی‌ها ایفا کرد و جایی بود که فعالان دستگیر شده، گردن زده شدند. آخرین باری که از قلعه برای مقاصد جنگی استفاده شد در جنگ سال ۱۸۸۵ بین صربستان و بلغارستان بود.
در حال حاضر قلعه‌ی بلوگرادچیک یکی از حفاظت‌شده‌ترین دژهای بلغارستان و در کنار صخره‌های بلوگرادچیک جاذبه‌ی گردشگری تاریخی و فرهنگی اصلی شهر است.
