هتل پورتوبلو آنتالیا

هتل پورتوبلو (Porto Bello Hotel Resort & Spa)

هتل پورتوبلو یکی دیگر از اقامتگاه‌های ساحلی و لوکس در نوار ساحلی دریای مدیترانه است. در این هتل اتاق‌های مهمانان مجهز به بالکن اختصاصی و تلویزیون تخت متصل به شبکه‌های ماهواره‌ای هستند.

همچنین رستوران هتل انواع مختلفی از غذاهای بین المللی را در فضای داخلی و خارجی برای مهمانان سرو می‌کند.

در این هتل مهمانان می‌توانند از امکاناتی مانند سونا و ماساژ برای استراحت استفاده کنند. همچنین اطراف استخر روباز هتل با درختان نخل احاطه شده و سالن ورزشی مجهزی در اختیار مسافران قرار دارد. همانند سایر هتل‌های لوکس ورود حیوانات خانگی به این هتل نیز غیر مجاز است.

هتل پورتوبلو در دامنه کوه‌های بی‌داغلاری (Beydaglari) و ۲۲ کیلومتری از فرودگاه آنتالیا و ۳۰ کیلومتری از نمایشگاه اکسپو ۲۰۱۶ آنتالیا قرار  دارد.

• این هتل ۵ ستاره و دارای ۳۴۶ اتاق است.
• امکانات هتل: پارکینگ و اینترنت بی‌سیم رایگان، حوله و سشوار، وان حمام، کمد لباس، استخر سرپوشیده و روباز، برنامه‌ سرگرمی عصرگاهی، کلوپ کودکان، محوطه ساحلی اختصاصی، غواصی و موج سواری، حمام ترک، کرایه دوچرخه، سونا و وان جکوزی، میز پینگ پونگ، زمین بازی، ماساژ و اسپا، اتاق بازی، سالن ورزشی، زمین تنیس، رستوران (سلف سرویس و دارای منو)، بوفه، صندوق امانات، میز تور، راهنمای تهیه و رزرو بلیط، پذیرش ۲۴ ساعته، نگهداری از کودک، خشکشویی، خدمات تجاری شامل پرینت و تکثیر اوراق، سالن کنفرانس، ترانسفر فرودگاهی و کارکنان چند زبانه
• نرخ اقامت به ازای هر شب: ۲۰۰,۰۰۰ تومان

هتل آنتالیا پالاس

 هتل آنتالیا پالاس

«هتل آنتالیا پالاس» (Antalya Palace Hotel)‌ یک هتل میان‌رده در شهر آنتالیا واقع است. این هتل ۵۰ اتاق دارد و از جمله مهم‌ترین امکانات آن می‌توان به وای‌فای رایگان، پارکینگ رایگان، پذیرش ۲۴ ساعته، خدمات تبدیل ارز، استخر رو باز، باغ و تراس اشاره کرد.

فاصله هتل تا مرکز شهر ۳ کیلومتر است. اتاق‌های این هتل مجهز به تهویه مطبوع، وای‌فای رایگان، بالکن، تلویزیون ال‌سی‌دی و یخچال هستند. رستوران هتل آنتالیا پالاس غذاها را هم به صورت منو هم بوفه سرو می‌کند. رستوران هتل با منوی غذاهای آلاکارت و بوفه آماده ارائه خدمات به مهمانان است. مهمانان می‌توانند غذای خود را در کنار استخر میل کرده و از فضای باز لذت ببرند.

انواع نوشیدنی در کافه هتل سرو می‌شود. فاصله هتل تا مرکز شهر ۳ کیلومتر است. مراکز خرید و تفریحی به فاصله ۱ کیلومتری هتل قرار دارند و فرودگاه آنتالیا نیز  ۱۰ کیلومتر تا هتل فاصله دارد. هتل آنتالیا پالاس رو به دریای مدیترانه قرار دارد و تا مرکز شهر ۳ کیلومتر فاصله دارد. این هتل دارای یک استخر روباز و ساحل اختصاصی در سواحل لارا است.

تمامی اتاق ها دارای سیستم مرکزی تهویه هوا هستند، اینترنت رایگان وای‌فای و بالکن اختصاصی دارند. برخی از اتاق‌ها دارای نمایی زیبا به سوی دریا هستند و برخی دیگر نما به سوی کوهستان و باغ اطراف هتل دارند. در اتاق‌ها تلویزیون LCD نیز موجود است.

• این هتل سه ستاره و دارای ۵۰ اتاق است.
• امکانات هتل: صندوق امانات، سالن اجتماعات، فروشگاه، استخر رو باز، باغ، تراس، دوچرخه، سونا، ماساژ، بار، صبحانه در اتاق، بوفه، سرویس اتاق، بسته‌های ناهار، پذیرش ۲۴ ساعته، نگهداری چمدان‌ها، فکس/فتوکپی، سوییت ماه عسل، روزنامه، اتاق سیگار ممنوع، اتاق خانواده، سیستم گرمایشی، هتل سیگار ممنوع، زمین بازی کودکان، تفریحات عصرگاهی، خشکشویی، مرکز تجارت، ترنسفر فرودگاهی، چک این/چک اوت سریع، اجاره خودرو، چک این/چک اوت خصوصی، خدمات اتاق VIP، صرافی، تهویه مطبوع، محل سیگار کشیدن، کلوب شبانه/دی جی، دلیوری فروشگاه، اتاق بدون آلرژی، اتاق عایق صدا، حمام آب گرم، پارک آبی، ساحل خصوصی، وای‌فای (رایگان)، رستوران: دارد، پارکینگ: رایگان، ورود حیوانات خانگی: مجاز
• متوسط هزینه یک شب اقامت در هتل: ۲۷۰,۰۰۰ تومان

دبی چگونه دبی شد؟

جهان تا همین سال پیش بود که با دبی آشنا شد. شهری که مجلات بزرگ و معتبر غربی از آن، چنین یاد می‌کردند: ثروتمند، قوی، ارزان و تهدیدی برای دیگر شهرها. اما بیشتر از همه، دبی به عنوان شهری جدید در این مجلات معرفی ‌می‌شد. این کلان‌شهر با ساختمان‌های بلند قامتش توانست توجه مردم جهان را به سمت آسمانخراش‌های متعدد و گوناگونی فرهنگ مردم خود جلب کند. تقریباً ۹۶٪ از جمعیت دبی، اهل این شهر نیستند. دبی در این زمینه نیویورک را نیز پشت سر نهاده است؛ تنها ۳۷۷٪ از جمعیت نیویورک را مهاجران تشکیل می‌دهند. عجیب به  نظر می‌رسد؛ این‌طور نیست؟

از هر نظر که بخواهید به دبی نگاه کنید، تمامی چیزهای این شهر، از دیگر مناطق دنیا وارد آن شده است؛ از ساختمان‌ها و خودروهای لوکس، لهجه‌ی مردم گرفته تا آرزوهای مردمش، همه و همه متعلق به جایی غیر از دبی هستند. در واقع تنها بخش زیبایی‌ها و پیشرفت‌های بی‌نظیر دبی که متعلق به خودش است، همان بخشی است که از دیگر نقاط جهان به عاریت گرفته است! از دبی با عنوان پدیده‌ای نوظهور یاد می‌شود، اما دبی همان شهر قدیمی با ظاهری جدید است. ۳۰۰ سال است که شهرهای غرب، جسورانه تلاش کرده‌اند خود را با دنیای مدرن تطابق دهند. زمانی، پیشرفت شهرها و آشنایی مردم با آن‌ها، محدود به مسافرت با قطار و کشتی بود؛ اما امروزه، هواپیماها این کار را آسان کرده و موجب پیشرفت روز افزون شهرهای سراسر جهان شده‌اند. بنابراین، اگرچه شهر دبی پدیده‌ای نوین است، اما سرزمین دبی چیز جدیدی نیست. منظور ما این است که در عصر ارتباطات، هر سرزمین و مکانی می‌تواند به سرعت پیشرفت کند.

همانطور که خطوط راه‌آهن موجب پیشرفت شهر شیکاگو شد، شرکت‌های هواپیمایی نیز در توسعه‌ی دبی نقش مهمی ایفا کردند. در سال ۱۹۷۴۴، شیخ رشید از شیخ محمد خواست تا توسعه‌ی فرودگاه بین‌المللی دبی را در الویت کارها قرار دهد. در دهه‌ی ۱۹۸۰، شیخ محمد، خلبان کارکشته‌ی هواپیمایی بریتانیا را برای مدیریت شرکت هواپیمایی امارات به خدمت گرفت.  هواپیمایی امارات، شرکتی دولتی بود که توسط کارشناسان خبره‌ی غربی اداره می‌شد تا بتواند در عرصه‌های بین‌المللی یکه‌تازی کند.

در همان سال‌های ابتدایی، امارات، شهر دبی را به مناطق اطراف خود متصل کرد. ایرانی‌ها و عربستانی‌های بسیاری برای گشت و گذار به دبی  می‌آمدند.

سرمایه‌گذاران و کارآفرینان روسی وقتی وارد دبی شده و قفسه های خالی فروشگاه‌های این شهر را دیدند، اجناس خود را طی دوره‌ی سقوط شوروی، به فروشندگان اهل دبی فروختند. تا سال ۱۹۹۰، هواپیمایی امارات با علم به این موضوع که بیشتر جمعیت جهان مایل به داشتن سفری امن به اقصی نقاط دنیا هستند، پروازهایی برای لندن، فرانکفورت و سنگاپور تدارک دیده بود. شرکت هواپیمایی امارات با پیشرفت روز  افزونش، تبدیل به اختاپوسی شد که با هر پای خود یک نقطه از جهان را به سمت دبی جذب می‌کرد. برخی از تاجران و سرمایه‌گذاران خارجی، به دلیل بدون مالیات بودن کسب و کار در دبی، پس از ملاقات از این شهر، در آن ماندگار شدند. کشورهای بسیاری از جمله بریتانیا، مالیات درآمد خارجی خود در دبی را پرداخت نمی‌کنند؛ آمریکا برای درآمدهای حاصل از سرمایه‌گذاری خارجی خود در دبی، سالانه ۹۱٫۵۰۰ دلار مالیات به دولت امارات پرداخت می‌کند. تا سال ۱۹۹۵، تقریباً ۲۰ هزار بریتانیایی در امارات زندگی می‌کردند که جزو اولین مهاجران دبی بودند. زندگی در امارات برای مردم بریتانیا آسان‌تر از دیگران بود، چرا که آنان پیش‌تر و به واسطه‌ی شرکت‌های هواپیمایی وارد این کشور شده بودند. بعدها، سیل عظیمی از وکلا، معماران و بانکداران از سراسر دنیا وارد این شهر توسعه یافته‌ی جهان اولی شدند.

مسأله‌ی مهم دیگر در مورد امارات این است که این کشور هیچ قانون ضدتبعیض گرایانه‌ای ندارد اما شرکت هواپیمایی امارات سیاستی دارد که ترجیج می‌دهد تنها از مهمانداران زن در خدمه‌ی هواپیماهای خود استفاده کند. دبی ایستگاه رایجی برای هواپیماهای دزدی بود که برای سوختگیری توقف می‌کردند؛ به همین دلیل، شیخ محمد نیز به یکی از باتجربه‌ترین افراد در زمینه‌ی مذاکره با هواپیما رُبایان شد. شیخ محمد در رویارویی با گروه‌های تروریستی و تبهکار، هرگز جان مسافری را در معرض خطر قرار نداد. اخبار موفقیت شیخ، آن طور که باید و شاید در رسانه‌های بین‌المللی بازتاب نداشت، اما اماراتی‌ها راهبرد دیگری برای تبلیغ شهر خود داشتند؛ آنان از دبی به عنوان منطقه‌ای باثبات و ثروتمند یاد کردند که اگرچه حاکمی سلطه‌گرا دارد، اما قادر است امنیت را در شهر تضمین کند. دبی برای پیشرفت خود تنها یک جرقه لازم داشت. این جرقه، بدترین هواپیما ربایی تاریخ، یعنی حادثه‌ی ۱۱ سپتامبر بود.

اگرچه تنها یک اماراتی در میان هواپیما ربایان حادثه‌ی یازده سپتامبر وجود داشت، دبی شدیداً در معرض حمله‌ی دیگران بود. از آنجایی که دبی، قطب هوایی خاورمیانه محسوب می‌شود، بیشتر حادثه‌آفرینان و تبهکاران حادثه‌ی یازده سپتامبر، از طریق فرودگاه بین‌المللی دبی وارد آمریکا شده بودند. همچنین پولی که به عنوان هزینه‌ی این حادثه در نظر گرفته شده بود نیز از طریق بانک‌های دبی منتقل شد. علاوه بر این، مغز متفکر اماراتی این عملیات، در شروع حملات از اسامه بن لادن نیز حمایت کرده بود. در سال ۱۹۹۹۹، سازمان سیای آمریکا فرصت دستگیری بن لادن را داشت اما چون فکر می‌کرد که حادثه‌ی یازده سپتامبر با شاهزاده‌ی اماراتی در ارتباط است، بن لادن را رها کرد. آمریکا می‌توانست با یک موشک، نیمی از خانواده‌های سلطنتی امارات را از صحنه‌ی روزگار محو کند. دبی مجبور شد با آمریکا کنار بیاید اما کماکان دل خوشی از آمریکایی‌ها نداشت. امارات یکی از سه کشوری بود که طالبان را جزو حاکمان بر حق افغانستان می‌دانست؛ این موضوع در کنار حملات یازده سپتامبر، لطمات بسیاری بر شهرت دبی وارد کرده و بر جمعیت آن تأثیر بدی گذاشت. در عوض، به دلیل بحران مالی که در سطح جهان به وجود آمد، مردم دنیا بار دیگر به دبی هجوم آوردند و جمعیت این شهر باز هم با افزایش روبرو شد. پس از تصویب «لایحه میهن دوستی» در آمریکا که بعد از وقایع یازده سپتامبر انجام شد، اقداماتی برای پول‌شویی در این کشور صورت گرفت. با این وجود، سرمایه‌گذاری در حوزه‌ی خلیج فارس و نواحی اطراف دبی، بسیار جذاب‌تر از آمریکا به نظر می‌رسید. طبق برآوردها، گفته می‌شود که عربستان به تنهایی ۳۰۰ میلیارد دلار از دارایی‌های خود را در آن زمان از آمریکا خارج کرد. در همان دوره، آمریکا به افغانستان و عراق حمله کرد و موجب بی‌ثباتی و در نتیجه افزایش  قیمت نفت شد. البته قیمت نفت به دلیل تقاضای بالای کشورهایی مانند چین و هند رو به افزایش بود اما با حملات آمریکا، این روند تسریع شد. بنابراین، حملات یازده سپتامبر موجب شد تا سود حاصل از نفت در دبی باقی بماند. دبی که قطب اقتصادی منطقه بود، سرمایه‌گذاری در آن کار عاقلانه‌ای به نظر می‌رسید. شیخ محمد نیز درآمدهای خود را در زمینه‌ی چاه نفت سرمایه‌گذاری کرد.

در سال ۲۰۰۲، شیخ محمد حکمی صادر کرد که طی آن، خارجی‌ها می‌توانستند در دبی مالک خانه شوند. امارات اولین کشور حوزه خلیج فارس بود که دست به چنین کاری می‌زد. قبل از صدور این حکم، دبی در بازار مسکن سهمی نداشت. البته مالکیت زمین‌هایی که به خارجی‌ها داده می‌شد، کامل و صد درصد نبود؛ زمین‌ها یا همگی تحت تملک شیخ بودند یا در اختیار افراد مورد اعتماد وی بودند. همه از جمله خارجی‌ها به نوعی مستأجر شیخ بودند. طبق فرمان شیخ محمد در سال ۲۰۰۲، همه می‌توانستند در دبی خانه بخرند که در واقع فرصت خوبی برای خانواده‌های ثروتمند ساکن کشورهای اطراف بود. لبنانی‌های ثروتمند که از وقوع یک جنگ داخلی دیگر هراس داشتند، هندی‌های تازه به دوران رسیده که قصد فرار از کشور فقر زده‌ی خود را داشتند و روس‌های پولدار برای دوری از فساد دولتی کشورشان، همگی با ترک کردن وطن خود و مهاجرت به دبی، موجب غنی‌تر شدن این شهر خاورمیانه‌ای شدند. دبی برای افراد ثروتمند و همچنین اختلاس‌گران خاورمیانه، آفریقای شمالی، جنوب آسیا و شوروی مکان بسیار مناسبی تلقی می‌شد؛ درست همان نقشی که شهر میامی آمریکا برای ثروتمندان کشورهای آمریکای لاتین ایفا می‌کرد. نمونه‌ی بارز این مسئله در سال ۲۰۰۹ اتفاق افتاد؛ یعنی زمانی که رئیس‌جمهور آذربایجان ۹۹ کاخ مجلل کنار ساحلی در دبی خریداری کرد. مجموع قیمت این عمارت‌ها ۴۴ میلیون دلار و همگی به نام پسر ۱۱ ساله‌اش بود.

با وجود فرمانی که شیخ امارات درباره‌ی مالکیت زمین صادر کرد، شرکت جهانی مشاور املاک Jones Lang LaSalle در سال ۲۰۰۲ از دبی و لاس‌وگاس با عنوان برترین شهرهای جهان یاد کرد. گزارش این شرکت موجب شد تا دبی به همراه دوبلین (پایتخت ایرلند) و لاس‌وگاس که در آن زمان جزو شهرهای مطرح بودند، با رشدی چند برابری مواجه شوند. البته از این میان، دبی بیشترین رشد و توسعه را تجربه کرد.

اگر سن پترزبورگ روسیه، نمونه‌ی بارزی از شهر بازسازی شده باشد، در این صورت، دبی را باید تخیلات شگفت‌انگیز یک معمار دانست که طراحی خود را از کامپیوتر درون یک بیابان بی آب و علف پیاده کرده است. ساختمان‌های مسکونی دبی در کنار سواحل احداث شدند و دفاتر اداری در قالب آسمانخراش‌های بلند در اطراف بزرگراه‌های این شهر قد بر افراشتند. جاده شیخ زاید نمونه‌ی بسیار خوبی است.

شرکت‌های معماری و ساختمان‌سازی برای پاسخگویی به نیاز مسکن و احداث ساختمان‌های اداری دبی، کارمندان بسیاری وارد شهر کرده و همه را به خدمت می‌گرفتند. بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۸، جمعیت دبی دو برابر و وسعت مناطق شهری آن چهار برابر شد. در سال ۲۰۰۸، توسعه‌ی عمرانی دبی هم‌تراز شانگهای شد.

شیخ محمد با هدف جذب شرکت‌های چند ملیتی به دبی، موفق شد این شهر را به قطب اقتصادی خاورمیانه تبدیل کند. در اوایل دهه‌ی ۱۹۸۰، شیخ محمد با تبدیل جبل علی به عنوان اولین منطقه آزاد دبی جان تازه‌ای به این شهر بخشید. البته این کار نصفه و نیمه انجام شد. مناطق آزاد اکثر کشورها به شهرهایی گفته می‌شود که شرکت‌های آن از پرداخت مالیات معاف هستند. اما در دبی شرکت یا درآمدی وجود نداشت که مالیات داشته باشد. در واقع، درآمد امارات از سود شرکت‌های دولتی و ذخایر نفتی به دست می‌آمد. شهر جبل علی بیشتر شبیه یک «منطقه آزاد اقتصادی» با قوانین جداگانه بود. خارج از مرزهای جبل علی، قوانین کشوری حاکم بود اما داخل آن انعطاف‌هایی برای توسعه‌ی اقتصادی در نظر گرفته شده بود. برای جبل علی، قانون مدنی خاصی نوشته شده بود که طی آن، شرکت‌های این شهر می‌توانستند مانند کشورهای غربی و بدون محدودیت به فعالیت‌های اقتصادی خود ادامه دهند. با وجود قوانین جدید در جبل علی، این شهر به یکی از پر رفت و آمدترین بنادر جهان تبدیل شد. امروز، جبل علی سالانه واردات و صادرات ۱۰ میلیون کانتینر را مدیریت می‌کند.

با موفقیت جبل علی، شیخ محمد شهرهای دیگری را نیز به مناطق آزاد تبدیل کرد تا صنایعی که موجب رونق اقتصادی دبی می‌شوند، را جذب کشور کند. اما تبدیل دبی به یک منطقه آزاد، چیزی فراتر از توسعه‌ی اقتصادی بود. «یک شهر با چندین قانون مختلفِ حاکم بر آن»، تعریف به جا و مناسبی برای دبی است. شهرهای بزرگ جهان در زمینه‌ی قانون‌گذاری برای جمعیت گوناگون خود، همواره با مشکلات خاصی دست و پنجه نرم می‌کنند. دبی برای مقابله با این مشکل، روش جدیدی داشت. در شانگهای، برای افراد مختلف بسته به ملیتشان، قوانین جداگانه‌ای وجود دارد اما در دبی، برای هر نقطه از شهر، قوانین مختلفی وضع شده است؛ بنابراین بسته به این که در کجای دبی زندگی می‌کنید، بایستی از قوانین جداگانه‌ای پیروی کنید. طبق قوانین شانگهای، مهم نیست در چه نقطه‌ای از شهر زندگی می‌کنید، «مصونیت دیپلماسی» به شما اجازه می‌دهد طبق قوانین کشور خود زندگی کنید. مصونیت سیاسی بدان معنا است که مهاجران از رعایت قوانین کشور میزبان معاف هستند. البته این موضوع عمدتاً شامل حال مأموران سیاسی می‌شود. قوانین مناطق آزاد دبی از نقطه‌ای به نقطه‌ی دیگر متفاوت هستند؛ گویی از کشوری به کشور دیگر مسافرت می‌کنید!

منطقه آزاد «مرکز مالی بین‌المللی دبی» در سال ۲۰۰۲ افتتاح شد که در بیابانی خارج از جاده‌ی شیخ زاید واقع شده است. این مجموعه توسط یک شرکت مهندسی سان فرانسیسکویی به نام جنسلر (Gensler) ساخته شد. این ساختمان اداری بزرگ به شکل نعل اسب و دارای ۱۲۲ طبقه  است که با گذشت زمانی اندک، غول‌های عرصه‌ی بانکداری جهان مانند سیتی‌بانک، اچ‌اس‌بی‌سی، استاندارد چارترد و کردیت سوئیس وارد آن شدند. طرح کلی ساختمان «مرکز مالی بین‌المللی دبی» توسط یک شرکت آمریکایی مختص پادشاه دبی ایجاد شده است. البته طراحی ساختمان مذکور با مشاوره‌ی شرکت McKinsey به انجام رسید. این شرکت به دولت امارات توصیه کرد یک منطقه‌ی اقتصادی به سبک و سیاق و قوانین شرکت‌های غربی در دبی احداث کند. وظیفه‌ی نوشتن قانون مناسب برای منطقه آزاد «مرکز مالی بین‌المللی دبی»، بر عهده‌ی «ارول هوپمن» که از کمیسیون سرمایه‌گذاری و بیمه‌ی استرالیا به امارات آمده بود، گذاشته شد. در واقع کاری که باید انجام می‌شد، این بود که قوانین مدنی و حقوق تجارت این منطقه آزاد، حذف شود. طبق گفته‌ی هوپمن، قوانین منطقه آزاد «مرکز مالی بین‌المللی دبی» عمدتا بر اساس قوانین بریتانیا هستند. از نظر هوپمن، این منطقه آزاد مانند کشوری درون یک کشور دیگر است؛ درست مثل واتیکان. به لحاظ جغرافیایی، منطقه آزاد «مرکز مالی بین‌المللی دبی» داخل دبی قرار گرفته است اما قوانین حاکم بر آن کاملا متفاوت هستند. این منطقه آزاد نظام حکومتی مختص خود را دارد که حتی یک قاضی بریتانیایی در دادگاه آن، قضاوت می‌کند و حتی ارز رسمی این منطقه به جای درهم، دلار و زبان رسمی آن نیز انگلیسی است.

طبق گفته‌ی هوپمن، همه چیز در منطقه آزاد «مرکز مالی بین‌المللی دبی» متفاوت است؛ قوانین این مکان کاملا مجزا از دولت امارات متحده عربی و نوع تجارت نیز به نوع دیگری در آن انجام می‌شود. کمی آن طرف‌تر از منطقه آزاد دبی، زندان بدهکاران این شهر واقع شده است. تقریباً ۴۰٪ از زندانیان دبی، به دلیل اتهامات بدهکاری زندانی شده‌اند اما نکته قابل توجه اینجا است که زندانیان می‌توانند با دلار آمریکا و به زبان انگلیسی، به تجارت بپردازند. شیخ محمد علاوه بر تبدیل دبی به قطب اقتصادی خاورمیانه، با جذب شرکت‌های بزرگ به سمت دبی، به دنبال تبدیل این شهر به مرکز فناوری و رسانه‌ی منطقه نیز بود. در سال ۱۹۹۹، آب دریا در مناطق اطراف دبی بالا آمده و تا جاده شیخ زاید رسید که موجب شد دو منطقه آزاد به نام‌های شهر اینترنت و شهر رسانه در این مکان تشکیل شود. امروز، برج‌های دوقلوی ۵۳ طبقه‌ی کرایسلر (برج‌های الکاظم) در کنار یکدیگر و در راستای بزرگراه قرار گرفته‌اند.

برج‌های کرایسلر دبی نماد اینترنت و رسانه در مناطق آزاد دبی هستند، سعی دارند با شباهت زیاد و عمیق به آمریکا، موفقیت این کشور را در دبی تجربه کنند. دولت امارات برای این که بتواند شرکت‌های مختلف را برای سرمایه‌گذاری و انتخاب این برج‌های دو قلو برای کار اغوا کند، سیاست‌های متفاوتی برای این برج‌ها در نظر گرفته که شامل انعطاف بسیاری در زمینه‌ی ارائه‌ی اینترنت آزاد می‌شود. دولت امارات وعده داده که اینترنت موجود در این دو برج، دسترسی کامل به تمامی وبسایت‌های دنیا را خواهد داشت؛ البته وبسایت‌هایی که با رژیم صهیونیستی در ارتباط باشند، کماکان غیرقابل دسترسی خواهند بود. امارات نسبت به کشورهای مشابه مانند چین، با شفافیت بالاتری موضع خود را اعلام می‌کند و نسبت به دسترسی اینترنت، سیاست‌های خود را صراحتاً اعمال می‌کند. در کشور امارات متحده عربی، وبسایت‌هایی که مسدود می‌شوند، این پیغام را نشان می‌دهند: «متأسفانه دسترسی به این وبسایت، به دلیل محتوای غیر اخلاقی و مغایر با فرهنگ و مذهب امارات متحده عربی، ممکن نیست». کاربران اماراتی با چند کلیک دیگر می‌توانند از سیاست‌های این کشور برای مسدودسازی اینترنت آگاه شوند. البته کاربران می‌توانند وبسایت‌هایی که به اشتباه مسدود شده‌اند را به مراجع ذی‌ربط گزارش دهند تا در صورت صحت موضوع، رفع فیلتر صورت گیرد.

شرکت مشاور املاکی که مسئولیت پروژه‌ی برج‌های دو قلو ار در اختیار داشت، برای راه‌اندازی هر چه سریع‌تر این برج‌ها و منطقه آزاد «شهر اینترنت»، معامله‌ای با مایکروسافت انجام داد. طی این قرارداد، مایکروسافت وارد شهر اینترنت دبی شده و یک نمایندگی در آن ایجاد می‌کند و در عوض، ساختمانی به مدت ۵۰ سال و بدون پرداخت اجاره بهاء به مایکروسافت داده می‌شود. بدیهی است که این معامله در ابتدا آنچنان که باید و شاید به سود دبی نیست اما در دراز مدت می‌تواند با نام مایکروسافت، مشتریان بسیاری به سمت این شهر جذب کند. پس از امضای قرارداد مایکروسافت، شرکت‌های بسیار دیگری نیز وارد این مکان شدند. امروزه، منطقه آزاد «شهر اینترنت» دبی، نه تنها مرکز مایکروسافت در خاورمیانه است، بلکه شرکت‌هایی مانند HP، Dell و Canon نیز در این مکان نمایندگی‌های خود را دارند. صدها شرکت کوچک و بزرگ در این مجموعه مشغول به فعالیت هستند. اما علیرغم حضور نام‌های بزرگی مانند مایکروسافت در دبی، این شهر تنها موفق به جذب بخش‌های مالی و بازاریابی این شرکت‌های فناوری شده است. عدم وجود آزادی کامل فکری در دبی، موجب شده تا بخش‌های اصلی شرکت‌های مذکور مانند بخش توسعه و برنامه‌نویسی نتوانند وارد دبی شوند.

امارات متحده عربی با تضمین آزادی اطلاعات در برج «شهر رسانه» موفق به جذب خبرگزاری‌های خارجی بزرگی مانند BBC، CNN، رویترز و چند سازمان عربی زبان مانند الجزیره و العربیه شده است. دبی، مکانی آرام برای اشتغال این شرکت‌ها در چشم خاورمیانه فراهم کرده است و مکانی ایده‌آل برای خبرنگاران محسوب می‌شد تا بتوانند با آسودگی خاطر به گزارش وضعیت جنگ آمریکا با افغانستان و عراق بپردازند. روزنامه‌نگاران و خبرنگاران می‌توانستند سوار هواپیما شده و برای تهیه‌ی گزارش وارد مناطق جنگی شوند و پس از اتمام کار دوباره به منطقه‌ی باثبات و آرام دبی بازگردند.

از نظر شیخ محمد، بخشی از موفقیت منطقه آزاد «شهر رسانه» مدیون آزادی عمومی آن بود. آزادی دبی موجب شد تا خبرنگاران زیادی وارد این شهر شوند و بتوانند به راحتی به کار خود ادامه دهند. دبی علاوه بر پروژه‌های مسکونی، مراکز خرید بزرگی که درون برخی از آن‌ها پیست اسکی وجود دارد نیز در دل خود جای داده است. جزایر مصنوعی بزرگ که به شکل درخت نخل هستند نیز همگی دست در دست یکدیگر دادند تا موجب شهرت روز افزون دبی شوند.

البته محدودیت آزادی فکری در امارات موجب بروز مشکلاتی برای شرکت‌های رسانه‌ای شده است. دولت امارات در ابتدا فکر می‌کرد که این رسانه‌ها عمدتاً به مسائل منطقه خواهند پرداخت ولی با دخالت آن‌ها در امور داخلی این کشور، اوضاع کمی متفاوت شد. در سال ۲۰۰۷، دولت امارات بنا به درخواست رئیس‌جمهور وقت پاکستان یعنی پرویز مشرف، دو رسانه‌ی مستقل پاکستانی در این کشور را از ادامه‌ی فعالیت منع کرد. این دو رسانه اقدام به گزارش ناآرامی‌های پاکستان در آن زمان می‌کردند. در سال ۲۰۱۱، وائل غنیم مدیر بازاریابی گوگل در خاورمیانه، از دفتر خود با استفاده از فیسبوک، آشکارا اقدام به سازماندهی انقلاب مصر کرد. بسیاری از شرکت‌های حوزه فناوری، علیرغم وجود برخی مشکلات، در دبی به کار خود ادامه می‌دهند، چرا که مزیت‌های آن بیشتر از مشکلاتش است. در پی انقلاب‌هایی که اخیراً در کشورهای عربی به وجود آمده، ممکن است تغییراتی نیز در حکومت دبی اعمال شود که امارات را به کشور بی‌رقیب جهان عرب در زمینه‌ی رسانه و فناوری مبدل می‌کند.

نخل جمیرا چگونه ساخته شد؟

کشورهای حوزه‌ی جنوبی خلیج فارس به دلیل موقعیت جغرافیایی که دارند از جاذبه‌های طبیعی زیادی برخوردار نیستند و شاید بتوان تنها تکیه گاه آن‌ها را همان سواحل نیلگون خلیج همیشه فارس در نظر گرفت. البته مناطق بیابانی هم جذابیت‌های خاص خود را دارند، با این وجود نمی‌توان تنها به این موارد اکتفا کرد. شکی نیست که سواحل از بهترین جاذبه‌هایی هستند که گردشگران بسیار زیادی را هم به خود جذب می‌کنند. اما زمانی که خط ساحلی محدودی داشته باشیم که ظرفیت پذیرایی از  تعداد زیادی گردشگر را نداشته باشد چاره چیست؟ بله، ساخت سواحل بیشتر و این امر هم با ساخت جزیره‌های مصنوعی امکان‌پذیر است. دبی از آن دست شهرهایی به‌شمار می‌رود که مسئولان آن سرمایه‌گذاری بسیار عظیمی روی این موضع کرده‌اند. جزایر مصنوعی نخلی را می‌توان گل سرسبد این‌گونه سرمایه گذاری‌ها دانست.

 

شاهکار مهندسی دبی

مسئولان امارات متحده عربی به خوبی آگاه هستند که نمی‌توانند برای همیشه به نفت تکیه کنند و روزی این منبع خدادادی به اتمام خواهد رسید. شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، نخست‌وزیر این کشور و همچنین حاکم دبی، با آگاهی از این موضوع و آینده‌نگری، دو دهه‌ی گذشته را صرف تبدیل کردن دبی از شهری معمولی به یک شهر گردشگری در سطح جهان کرده است، شهری که بتواند با تکیه بر صنعت گردشگری و بدون بودجه‌های کلان نفتی هم به بقای خود ادامه دهد.

با این وجود چالش‌های جغرافیایی زیادی بر سر راه وی بوده است، به گونه‌ای که شاید بتوان تنها ویژگی طبیعی مثبت این شهر را خط ساحلی طولانی آن روی خلیج فارس دانست.  اضافه کردن صدها کیلومتر خط ساحلی به یک کلانشهر کار راحتی نیست، اما این موضوع  دقیقا همان کاری است که مسئولان این شهر با ساختن سومین جزیره‌ مصنوعی بزرگ جهان سعی بر انجام آن دارند.

جزایر نخلی یک پروژه‌ی مهندسی با تناسب فوق العاده هستند

در سال ۲۰۰۱، در خط ساحلی دبی چیزی به غیر از یک خلیج گرم و کم عمق وجود نداشت. بنابراین شرکت مستغلاتی و املاک "نخیل" با لاروبی حدود ۱۰۰ میلیون متر مکعب شن از کف اقیانوس و استفاده از GPS برای بالا بردن دقت، جزیره‌ای نخلی شکل با ۱۷ شاخه ساخت. به علاوه هفت میلیون تن سنگ در اطراف جزیره به صورت موج شکنی حلالی شکل  با بیش از ۱۱ کیلومتر طول انباشته شده است تا از آن در برابر امواج سهمگین و طوفان‌ها محافظت کند.

ساخت کوچک‌ترین جزیره حدود یک دهه زمان برد

ساخت و ساز در پالم جمیرا یا نخل جمیرا (اولین و کوچک‌ترین جزیره از جزایر نخلی) بیشتر از پیش‌بینی‌ها طول کشید اما امروزه گستره‌ی وسیعی از مراکز خرید و هتل‌های لوکس را در خود جای داده است. ۱۷ شاخه‌ی جزیره با خانه‌های ویلایی ردیف شده‌اند. همچنین علاوه بر اولین مونوریل خاورمیانه که در طول این جزیره کشیده شده است، یک تونل ۶ مسیره زیر دریایی هم وجود دارد که ارتباط بین جزیره با سواحل موج شکن را فراهم می‌کند.

 

ساخت این جزایر عظیم شنی می‌تواند موجب تغییرات زیست محیطی شود

فعالان محیط زیست، پروژه‌های عمرانی بزرگ دبی را مورد انتقاد زیادی قرار داده‌اند، اما شاید هیچ کدام به اندازه‌ی جزایر نخلی مورد تاخت و تاز نبوده است. لایروبی عظیم مورد نیاز برای ساخت  جزیره‌ها به طرز جدی باعث تغییر در امواج، دما و فرسایش الگوها در خلیج فارس شده و همین موضوع منطقه‌ وسیعی از صخره‌های مرجانی را نابود کرده است. توسعه دهندگان، دو جت جنگنده‌ی آمریکایی را برای ساخت صخره‌های مرجانی جدید به کف دریا انداخته‌اند و ادعا می‌کنند که موج شکن نخل جمیرا به آوردن حیات دریایی به این ناحیه ادامه خواهد داد، اما صندوق جهانی حیات وحش هنوز به ناپایدار بودن امارات متحده‌ی عربی نسبت به هر کشور دیگری اصرار دارد.

دو جزیره هنوز در مرحله‌ی ترسیم هستند

شرکت نخیل اولین جزیره را برای سکونت ۱۲۰,۰۰۰ نفر برنامه‌ریزی کرده بود، اما در حال حاضر حدود نیمی از این تعداد در جزیره مستقر هستند و باید گفت که همه‌ این ساکنین از بهشت مصنوعی جدیدشان خوشحال نیستند، چرا که شکل فراکتال عجیب آن منجر به راکد شدن آب، رشد جلبک‌ها و افزایش پشه‌ها شده است. دو جزیره‌ی نخلی بزرگ‌تر به دلیل سقوط ارزش املاک و مستغلات در دبی هنوز تکمیل نشده‌اند. بین شاخه‌های نخل و حصار دورش، بیتی از محمد بن راشد آل مکتوم، حاکم دبی قرار دارد.

بیبلوس / جبیل

بیبلوس / جبیل (Byblos/Jbeil)

 بیبلوس اگر نه از قدیمی ترین،  یکی از قدیمی ترین شهرهای جهان است که هیچ گاه خالی از سکنه نشده است. در این شهر، مناطق دیدنی باستانی، بندری دنج و زیبا و رستوران‌هایی با غذاهای خوشمزه خواهید یافت. اگر به بیبلوس سفر کردید، غذا خوردن در رستوران باب المینا با نمایی زیبا از بندر این شهر را از دست ندهید، زیرا آرامش خاصی بر وجودتان طنین انداز خواهد شد.

غار جیتا لبنان

غار جیتا (Jeita grotto)

این غار در ۲۰۰ کیلومتری بیروت و در دره نهر الکلب واقع‌شده است. ترکیب بازدید از این غار، با باغ‌وحشی که در نزدیکی آن قرارگرفته روز خاطره‌انگیزی را برایتان رقم خواهد زد. این غار برای سال‌ها به دلیل وقوع جنگ بسته نگاه داشته شد، اما خوشبختانه به‌تازگی امکان بازدید از آن برای گردشگران فراهم آمده است. تور بازدید از این غارها، با اتومبیل‌های مینی کابل آغاز می‌شود تا شما را به دهانه غار برساند. پس از آن با یک غار بالایی و یک غار پایینی مواجه خواهید شد. بازدید از غار پایینی تنها با قایق‌های تعبیه شده در آن امکان‌پذیر خواهد بود، زیرا در کانال‌های بستر این غار، رودخانه‌ای در جریان است. در بازدید از غار بالایی، با بزرگ‌ترین استالاگتیت شناخته شده در جهان روبرو خواهید شد.

باغ‌های توریا وتقع در والنسیا

باغ‌های توریا (Turia)

این مجموعه باغ ، بزرگ‌ترین باغ‌های شهری اسپانیا هستند. زمانی که رودخانه‌ی سیل‌خیز Turiaa به اطراف شهر منتقل شد، بستر رودخانه‌ی قبلی به باغ تبدیل شد که اکنون شامل یک مسیر برای دوچرخه‌سواری در سراسر شهر است که جاذبه‌های متعددی را شامل می‌شود. این باغ‌ها نه تنها به زیبایی طراحی شده‌اند بلکه دارای جاذبه‌های گردشگری متعددی مانند زمین‌های ورزشی، صفحه‌های شطرنج بزرگ، زمین‌های اسکیت و آب‌نماهای متععدی هستند. این باغ‌ها مسیر منحصر‌به‌فردی برای رفتن به "شهر علوم و هنر"، برج‌های Serranos و باغ‌وحش Bioparc است. 

ساحل مالواروزا والنسیا

ساحل مالواروزا (Malvarrosaa)

ساحل اصلی والنسیا، Malvarrosa است که در کنار آب‌های مدیترانه واقع شده‌است. در کنار این ساحل، تفرجگاه Paseo Marítimoo قرار دارد که گردشگران می‌توانند در رستوران‌های بی‌نظیر آن، طعم غذای لذیذ و سنتی پائلا (paella) را بچشند. خانه‌ی نویسنده‌ی مشهور والنسیایی، ویسنته بلاسکو (Vicente Blasco-Ibáñez)، نیز در این ساحل قرار دارد که به موزه‌ی نمایش آثار ادبی و متعلقات شخصی وی تبدیل شده‌است. 

ایستگاه راه آهن ارمنستان

ایستگاه راه آهن

ساختمان ایستگاه نیز یکی دیگر از شاهکارهای معماری نئوکلاسیک است که در میدان دیوید ساسون (David of Sasoun)، قهرمان افسانه‌ای ارمنستان قرار دارد و مجسمه یادبود وی نیز در این ایستگاه نصب شده است. متاسفانه میدان، ایستگاه و مجسمه در حال حاضر در وضعیت مناسبی قرار نداشته و به دلیل عدم استفاده از شبکه ریلی ایستگاه تقریبا متروکه است.

بازار سرپوشیده ارمنستان

بازار سرپوشیده (Pak Shuka)

این ساختمان نیز یکی از بناهای قدیمی به سبک معماری نئوکلاسیک است که در آن محصولات غذایی به صورت تازه و کنسرو به فروش می‌رسد.