از عجایب هفت گانه جدید!

کولوسئوم بزرگ‌ترین تماشاخانه در امپراتوری روم بوده است که امروزه در شهر رم ایتالیا قرار دارد. ساخت کولوسئوم که یکی از عجایب هفتگانه‌ی جدید جهان است، توسط وسپاسیان بین سال‌های ۶۹ تا ۷۰ میلادی انجام شده است. برای آشنایی بیشتر با این شاهکار معماری رومیان در ادامه با ما همراه باشید.

در سال ۶۹ بعد از میلاد، وسپاسیان (Vespasian) بعد از یک سال جنگ داخلی، امپراتوری روم را در دست گرفت. یکی از اولین اقدامات وی بعد از به دست گرفتن امپراتوری روم، بازسازی بخش‌هایی از روم بود که در طی جنگ‌ها و منازعات، آسیب دیده بود. یکی از کارهایی که او آغاز کرد، ساخت یک استادیوم بزرگ و باشکوه بود. این آمفی‌تئاتر یا تماشاخانه که با عنوان آمفی‌تئاتر فلاویان (Flavian) نیز شناخته می‌شد، به بزرگ‌ترین مرکز سرگرمی عمومی در امپراتوری روم و در نهایت، سمبل شهر رم تبدیل شد. این بنا برای مدت ۱۸ قرن بعنوان بزرگ‌ترین آمفی‌تئاتر دنیا شناخته می‌شد. امروزه ما این شاهکار معماری و مهندسی رومی را با نام کولوسئوم می‌شناسیم.

در سال ۶۴ میلادی، در هنگام فرمانروایی نرون، شهر رم با آتش‌سوزی مهیب و ویرانگری مواجه شد. شایعاتی منتشر شده بود که امپراتور نرون، خودش آتش‌سوزی را آغاز کرده است تا زمین‌های پیرامون را برای ساخت باغ‌ها و قصر جدید خودش، آماده کند. بعدها در همین باغ بود که وسپاسیان تصمیم گرفت کولوسئوم را بسازد. او با این کار می‌خواست نشان دهد که قصد دارد بخش‌هایی از سرزمین را که امپراتور قبلی تحت مالکیت خود در آورده بود، به اموال عمومی بازگرداند.

مراحل ساخت و ساز تماشاخانه

ساخت و ساز این تماشاخانه در سال ۷۲ میلادی، هنگامی که دریاچه‌ی مصنوعی باغ تفریحی پادشاه قبلی پر شد، آغاز شد. شکل ظاهری این بنا به شکل یک بیضی بزرگ طراحی شده بود که ۱۸۷ متر قطر بزرگ و ۱۵۵ متر قطر کوچک آن بود و بر روی فونداسیونی به عمق ۱۲ متر قرار می‌گرفت. دیوارهای خارجی بنا از بلوک‌های سنگ آهک متخلخل تراورتن ساخته شد. این قسمت در واقع از طاق‌هایی تشکیل شده که در میان ستون‌ها قرار گرفته‌اند. دیوار سه لایه دارد.

هر سطح دیوار دارای نوع متفاوتی از ستون است. در ستون‌های طبقه‌ی اول یا طبقه‌ی نزدیک به زمین از سبک دوریکا (Doric)، در طبقه‌ی دوم از سبک ایونیک (Ionic)، و در طبقه‌ی سوم از سبک قرنتی (Corinthian) که نزدیک به سبک کلاسیک یونان بود، استفاده شده است.

پس از اینکه وسپاسیان در سال ۷۹ میلادی از دنیا رفت، پسرش امپراتور تیتوس (Emperor Titus) طبقه‌ی چهارمی به این بنا اضافه کرد. این طبقه طاق نداشت، ولی دارای پنجره‌های کوچک مستطیل شکل بود. ستون‌نماهای قرنتی (ستون‌های برجسته‌ی مربع‌شکل) در نمای طبقه‌ی چهارم به کار رفته‌اند. این قسمت آخر، ارتفاع این آمفی‌تئاتر را به ۴۹ متر رساند. در بخش زیرین کف تماشاخانه، زیرزمینی دو سطحی تحت عنوان هیپوژه (hypogeum) قرار داشت. در واقع این زیرزمین جایی بود که افراد و حیوانات در انتظار می‌ماندند تا وارد زمین مسابقه یا نمایش شوند.

حداقل هشتاد راهروی عمودی در این بخش وجود داشت که امکان دسترسی به سطح زمین را با استفاده از مجموعه‌ای از ماشین‌های پیشرفته‌ی هیدرولیکی فراهم می‌کرد. از این طریق، حیوانات و افراد با استفاده از بالابرهایی به سطح کولوسئوم راه پیدا می‌کردند. حیوانات عظیم‌الجثه همانند فیل نیز با استفاده از سطح شیب‌دار جابه‌جا می‌شدند. سقف این زیرزمین‌ها با الوار پوشانده شده و روی آن لایه‌ای از شن قرار گرفته بود که کف کولوسئوم را تشکیل می‌داد.

این زیرزمین‌ها از طریق راه‌های زیرزمینی به برخی از ساختمان‌های پیرامون راه داشتند. این امکان سبب می‌شد که امپراتور و سایر بزرگان بتوانند از طریق این راه‌های زیرزمینی و از ساختمان‌های پیرامون به کولوسئوم بروند بدون اینکه مجبور باشند در میان جمعیت ظاهر شوند و در بین آن‌ها حرکت کنند. مسیرهای زیرزمینی دیگری نیز وجود داشت که به محل حفظ گلادیاتورها و اسطبل‌های پیرامون کولوسئوم راه داشت.

محل نشستن تماشاچیان در تماشاخانه رم

چیدمان و ترتیب محل نشستن تماشاچیان در کولوسئوم، به نوعی نمایانگر نحوه‌ی طبقه‌بندی‌های اجتماعی در جامعه‌ی روم است. امپراتور، یک جایگاه خاص و فاخر در نزدیکی زمین استادیوم برای خود و مهمانانش داشت. سایر صندلی‌های نزدیک به زمین در پیرامون استادیوم به سناتورها تعلق داشت.

در بخش پشتی آن‌ها، طبقه‌ی اشراف جای داشتند که با عنوان equestrians شناخته می‌شدند. طبقه‌ی بعدی برای شهروندان عادی بود که با عنوان plebeians شناخته می‌شدند. افراد ثروتمندتر، نزدیک‌تر به زمین و در قسمتی به نام immum می‌نشستند و کسانی که به لحاظ مالی ضعیف‌تر بودند پشت سر آن‌ها در بخشی به نام summum جای می‌گرفتند.

در بالاترین بخش یعنی طبقه‌ی چهارم نیز، قسمتی به نام maenianum secundum in legneis وجود داشت که افراد عادی، فقیران، برده‌ها و زنان می‌توانستند روی نیمکت‌های چوبی بنشینند. در بالاترین بخش سازه یعنی درست روی طبقه‌ی چهارم ، سایبان عظیمی تحت عنوان ولاریوم (velarium) وجود داشت که در صورت نیاز آن را روی صندلی‌ها مستقر می‌کردند تا تماشاگران از تابش آفتاب در امان بمانند.

طبق برخی از مستندات تاریخی، این تماشاخانه ظرفیت ۸۷ هزار نفر را داشته است. البته تحقیقات امروزی نشان می‌دهد که این مقدار بین ۵۰ هزار تا ۵۵ هزار نفر بوده است. به هر حال، با وجود چنین جمعیت زیادی، طراحان قدیمی نیز با مشکلاتی شبیه مشکلات معماران استادیوم‌های امروزی روبه‌رو بوده‌اند. راه‌های ورودی و گذرگاه‌ها باید بزرگ و متعدد طراحی می‌شدند تا در صورت وقوع شرایط اضطراری افراد بتوانند به سرعت تماشاخانه را تخلیه کنند. به همین منظور، برای کولوسئوم ۸۰ ورودی/خروجی در پایین‌ترین طبقه طراحی شده است. چهار ورودی برای افراد عالی‌رتبه و بقیه‌ی ورودی‌ها برای افراد عادی در نظر گرفته شده است. قطعاتی سفالی که جایگاه صندلی‌ها روی آن مشخص شده بوده، به عنوان بلیط به تماشاچیان عرضه می‌کردند.

اسم اصلی این بنا آمفی‌تئاتر فلاویان بود، چراکه فلاویوس نام خانوادگی دو امپراتوری بود که آن را ساختند؛ وسپاسیان و تیتوس. نام کولوسئوم احتمالاً برگرفته از مجسمه‌ی غول پیکری از نرون است که در کنار این سازه وجود داشته است. بعد از این‌که حکومت نرون به پایان رسید، پادشاهان بعدی شکل ظاهری تندیس را تغییر دادن تا مشابه به آپولون، یکی از خدایان رومی، شود. بدین ترتیب بود که نام کولوسئوم با این آمفی‌تئاتر گره خورد و روی این بنا باقی ماند، حتی پس از نابودی تندیس که در قرن پنجم میلادی به وقوع پیوست.

تاج محل، نمادی از عشق شاه جهان به همسرش

تاج محل، نمادی از عشق شاه جهان به همسرش

شاه جهان یکی از امپراتورهای سلسله‌ی گورکانی بود که از اوایل قرن شانزدهم تا اواسط قرن هجدهم بر بیشتر بخش‌های شمالی هند حکومت می‌کردند. شاه جهان بعد از مرگ پدرش، شاه جهانگیر، در سال ۱۶۲۷، در جنگ قدرتی تلخ بر برادرانش پیروز شد و در سال ۱۶۲۸ در آگرا تاج‌گذاری کرد.

شاه جهان در سال ۱۶۱۲ با ارجمند بانو، مشهور به ممتاز محل، ازدواج کرده بود و او را بیشتر از دو ملکه‌ی دیگر خود دوست داشت.

در سال ۱۶۳۱، ممتاز محل بعد از به دنیا آوردن چهاردهمین فرزندش از دنیا می‌رود. شاه جهان که عزادار همسر محبوبش بود دستور داد مقبره‌ی باشکوهی در کرانه‌های رود جمنا برای او بسازند. البته شاه جهان به ساختن بناهای باشکوه گوناگونی در قلمرو امپراتوری‌اش شهرت دارد. ساخت تاج محل در سال ۱۶۳۲ آغاز شد و دو دهه به طول انجامید. مدرس احمد لاهوری سرمعمار این پروژه بود که بعدها نیز لال قلعه یا قلعه‌ی سرخ در دهلی را طراحی کرد. در مجموع، بیش از بیست هزار کارگر از هند، ایران، اروپا و امپراتوری عثمانی به همراه هزار فیل در ساخت این مجموعه‌ی آرامگاهی شرکت داشته‌اند.

تاج محل در گذر زمان

در زمان فرمانروایی طولانی اورنگ‌زیب، یعنی بین سال‌های ۱۶۵۸ تا ۱۷۰۷، سلسله‌ی گورکانی به اوج قدرت خود رسید. سیاست‌های ستیزه‌جویانه‌ی وی که منجر به ویران کردن بسیاری از معابد و زیارتگاه‌های هندو شد، قدرت این امپراتوری را تضعیف کرد و به دوران آن در اواسط قرن هجدهم پایان داد. به دنبال سقوط قدرت امپراتوری گورکانی، تاج محل نیز تا دو قرن پس از مرگ شاه جهان با بی‌توجهی مواجه شد و روبه خرابی می‌رفت. در اوایل قرن نوزدهم، لرد جرج کرزن (Lord Curzon) نایب‌السلطنه‌ی بریتانیا در هند، به‌عنوان قسمتی از فعالیت‌هایش به منظور نگهداری و حفظ میراث فرهنگی و هنری هند، دستور مرمت تاج محل را داد.

امروز، سالیانه سه میلیون نفر (یعنی در حدود ۴۵ هزار نفر در روز، در فصل‌های پرگردشگر سال) از تاج محل بازدید می‌کنند. آلودگی هوا بر اثر وجود کارخانه‌های متعدد و اتومبیل‌های زیاد در پیرامون تاج محل، یک تهدید دائمی برای نمای مرمرین تاج محل محسوب می‌شود. در سال ۱۹۹۸، دادگاه عالی هند تدابیری به جهت مبارزه با آلودگی هوای پیرامون تاج محل اندیشید. بسیاری از کارخانه‌ها تعطیل شدند و عبور و مرور وسایل نقلیه از مجاورت مجموعه‌ی تاج محل ممنوع شد.

رابندرانات تاگور، شاعر و اندیشمند بنگالی هند، این بنای باشکوه را اشکی بر رخسار تاریخ توصیف کرده است. یکی از بناهایی که نامش به حق در میان عجایب هفتگانه ی دنیا می‌درخشد.

بناهای کپی شده و بدل از سازه های معروف جهان (قسمت 2)

تاور بریج (Tower Bridge)

دوباره نگاه کنید، زیرا شما در لندن نیستید. این نسخه‌ی بدل از بریج-تاور در سوژو، شهری در چین قرار دارد که البته نسبت به نسخه‌ی اصلی، دستخوش اصلاحاتی شده، بعنوان مثال، این بنای بدل دارای ۲ برج اضافه و یک کافی شاپ است که قهوه‌ی جاوه‌ای به سبک انگلیسی به شما تعارف می‌کند.

برج ایفل (Eiffel Tower)

نسخه‌های بدل بسیاری از برج ایفل، خارج از فرانسه وجود دارند، ولی هیچ‌کدام همانند نسخه بدل در تگزاس نمی‌شود. شما به راحتی می‌توانید نسخه‌ای ۶۵ فوتی (معادل ۱۹.۸۲۵ متر) و کلاه بر سر، از آن بنای بارز فرانسوی در پاریس، در تگزاس ببینید.

مجسمه آزادی

مجسمه آزادی نیز، همانند برج ایفل، بارها بدل‌سازی شده، ولی تعداد کمی همانند نمونه‌ی ویسکنسین، مشابه به مجسمه‌ی اصلی است. این تقلید هنری بدون سر‌و‌ته، در رودخانه مندتا (Lake Mendota) قرار دارد.

ایالت کلمبیای ترکیبی

اینجا دقیقا نه کاپیتال هیل، و نه کاخ سفید است. اینجا ترکیبی عجیب از هردو اثر تاریخی است که تنها در شهر فویانگ در چین قرار دارد.

جزیره ایستر (Easter Island)

خوشبختانه مجسمه‌های غول‌پیکر موآی در جزیره ایستر هنوز هم سر جای خود هستند، ولی این نسخه‌های بدل در ناکامای ژاپن قرار دارند. آن‌ها قسمتی از موزه‌ی بی سقف هستند.

نتردام

اسم رسمی این بنا، کلیسای باسیلیکای عروج مریم مقدس است، ولی در واقع اندازه‌ی آن ۱/۳ نتردام واقعی است. این بنا از سال ۱۸۹۴ تا ۱۹۱۵ در کاوینگتون در کنتاکی ساخته شد و تا صد سال بعد ناتمام باقی ماند. برج‌های آن هنوز هم ساخته نشده‌اند.

بناهای کپی شده و بدل از سازه های معروف جهان (قسمت 1)

دیدن بناهای معروف دنیا همانند برج ایفل یا مقبره‌ی خدایان باستان برای بیش‌تر مردم دنیا جذاب است. اما چنانچه نمی‌توانید به دیدن این مکان‌های توریستی بروید نگران نباشید، چرا که نسخه‌های بدل این بناها چیزی از مدل اصلی کم ندارد. برای آشنایی با این نسخه‌های شبیه‌سازی شده با دیتاسرا همراه باشید.

به‌جای بازدید از بناهای واقعی، نسخه‌های عجیب آن‌ها را ببینید. هرکسی می‌تواند با برج ایفل عکس بی‌اندازد، ولی چند نفر می‌توانند همین عکس را با برجی که یک کلاه به سر دارد بی‌اندازد؟

کلیسای سن پیتر (St. Peter’s Basilica)

اصلا لازم نیست برای دیدن کلیسای سن پیتر واقعی به واتیکان بروید. کافیست به شهر نیکو (Nikko) در ژاپن سفر کنید و میدان جهانی توبو (Tobu World Square) را ببینید. بسیاری از بناها، از جمله معروف‌ترین کلیسای جامعه‌ی مسیحیت، در مقیاس ۱/۲۵ نسخه‌ی واقعی، در این مکان بازسازی شده‌اند. برج ایفل را هم در این نقطه از جهان می‌توانید ببینید.

کوه راشمور (Mount Rushmore)

نسخه‌ی دیگری از کوه راشمور در استان توچیگی در ژاپن وجود دارد. اندازه‌ی این نسخه‌ی بدل، ۱/۳ نسخه اصلی است که البته مستمند تعمیر است. این بنا در شهربازی متروکی که با موضوع غرب وحشی طراحی شده، قرار دارد. این نسخه‌ی بدل ۲۹ میلیون دلار هزینه برداشته است.

پارتنون (Parthenon)

تا هنگامی که می‌توانید به آتن شمالی بروید، به کشور یونان سفر نکنید. آتن شمالی همان شهر نشویل(Nashville)، جایی است که می‌توانید نسخه‌هایی از مقبره‌های خدایان باستان را، با همان مقیاس واقعی ببینید. این بنا در سال ۱۸۹۷ ساخته شده است.

پادشاه تات (King Tut)

شما می‌توانید همانند یک باستان‌شناس داخل مقبره پادشاه تات را بررسی کنید، البته در شهر لاس وگاس. اولین نسخه‌ی بدل این بنا در هتل لاکسور (Luxor Hotel) ساخته شد که بعد از آن به موزه‌ی تاریخ طبیعی لاس وگاس اهدا شد. این بنا دارای ۴ اتاق و ۵۰۰ کالای بازسازی شده است.

هال‌ اشتات (Hallstatt)

از رفتن به هال‌ اشتات در اطرفش صرف‌ نظر کنید و به شهر مبدل آن در گوانگ‌‌‌ دونگ در چین بروید. ساخت این شهر ۹۴۰ میلیون دلار هزینه برداشته، و تقریبا مشابه به یک روستای اصیل در کوه‌های آلپ است.

برج کج نیل (Leaning Tower Of Niles)

اینجا ایتالیا نیست، بلکه ایلینویز است، جایی که در آن برج کج نیل را می‌توانید ببینید. اندازه‌ی این برج، نصف اندازه‌ی برج پیزا است. این بنا در سال ۱۹۳۴، برای مخفی کردن مخزن‌های آب شهر ساخته شد.

موزه ملی بانکوک

موزه ملی بانکوک

یکی از بهترین مقصدها برای آشنایی هر چه بیشتر و بهتر با تاریخ و فرهنگ تایلند، موزه‌ی ملی بانکوک است. این موزه بزرگ‌ترین موزه‌ی تاریخی در جنوب‌شرقی آسیا است.

بنا و معماری این موزه که متعلق به قرن ۱۸ میلادی است، به خودی‌ خود بسیار شگفت‌انگیز است. این موزه میزبان فرهنگ‌های گوناگونی ازچین گرفته تا آسیا است. همچنین راهنماهای انگلیسی زبان نیز در تمامی این موزه قرار دارند.

 

مدیتیشن در صومعه‌های تایلند

مدیتیشن در صومعه‌ها

مسافران زیادی برای بازید از معابد بودا در تورها شرکت می‌کنند اما به ندرت فرصت مدیتیشن در این معابد را پیدا می‌کنند. به یاد داشته باشید که صومعه‌های تایلند مکان بسیار مناسبی است تا علاوه بر آشنا شدن با فرهنگ این کشور، کمی ذهن خود را رها کنید و به استراحت بنشینید.

مکان‌هایی که برای این کار در نظر گرفته شده‌اند با برخورداری از راهنماها و کلاس‌های مخصوص آماده‌ی پذیرایی از علاقه‌مندان است.